Verlate huldiging Tiel Zwalve

Verlate huldiging Tiel Zwalve

Het heeft op zich laten wachten maar eindelijk is het gelukt om de Tiel Zwalve alsnog in het zonnetje te zetten met zijn 30-jarig (inmiddels 32½-jarig) brandweer jubileum.

In verband met de coronaregels kwam in 2020 namens de Vereniging Vrijwillige Brandweer alleen toenmalig bestuurslid Edgar van Wijk jubilaris Tiel Zwalve feliciteren met zijn 30-jarig jubileum en hem een taart en zijn echtgenote Sonja bloemen aanbieden. Hij zegde een uitgebreidere huldiging op een later tijdstip toe. Door verschillende omstandigheden kon dat pas tweeënhalf jaar later.

Zaterdagmiddag was het zover dat een stoet brandweerwagens met veel collega’s naar de Beatrixlaan kwam voor het verlate feestje.

Het was voor Tiel Zwalve een grote verrassing dat de collega’s en oud-collega’s met toeters en bellen aankwamen en voor zijn deur stopten. Met een korte speech zette interim-voorzitter Van Wijk de jubilaris nog even in het zonnetje waarna er koffie met gebak was.

“Het is mooi om mijn collega’s en vooral ook de vele oud-collega’s zo te mogen ontmoeten. Heel bijzonder, vooral ook omdat dan meteen de hele buurt zich dan afvraagt wat er aan de hand is. Het laat mooi die saamhorigheid en het teamgevoel zien.”, aldus Tiel Zwalve in een gesprek.

Hij is opgegroeid met de brandweer, zegt hij zelf, want zijn vader was al van voor zijn geboorte een enthousiast lid van het korps. Voor Tiel was het daarom al vroeg duidelijk dat hij ook brandweerman wilde worden. Vanaf zijn achttiende probeerde hij al bij de brandweer te komen, maar dat kon nog niet omdat hij eerst zijn opleiding MBO-elektrotechniek moest afronden. Toenmalig commandant Tom Bakker liet hem daar niet op wachten en zorgde ervoor dat hij toch eerder als aspirant-brandwacht aan de opleiding kon beginnen. Die duurde iets langer dan normaal omdat de militaire dienstplicht er tussendoor kwam.

Op de jaarlijkse korpsavond in 1990 kreeg hij zijn officiële aanstelling. Sindsdien bereikte hij door het volgen van opleidingen zijn huidige rang als brandmeester en zijn functie als bevelvoerder. Daarnaast is hij instructeur-docent in Gooi en Vechtstreek. ,,Het is leuk als je nieuwe mensen wegwijs kunt maken in het brandweervak.”

Als lid van de Vereniging Vrijwillige Brandweer van Soest heeft hij zich onder meer sterk gemaakt voor het restaureren en behouden van de oude nevelspuit (“mijn kindje”) en was hij lid van onder meer de bar- en de multimediacommissie en nu nog van de historische commissie. Ook leverde hij bijdragen aan het langjarig verschenen, maar uiteindelijk opgedoekte verenigingsblad Het Verademingsventiel. Jammer vindt hij het dat de animo voor de vereniging minder is geworden. ,,De mensen zijn veel meer bezig met zichzelf, de sociale contacten zijn veel behoudender.”

Uiteraard werden herinneringen opgehaald aan de afgelopen dertig jaar. Zijn eerste uitruk kan hij zich echter niet meer herinneren, wel enkele van de meest heftige uitrukken die hij heeft meegemaakt. Niet alleen branden, waarvan die in 1991 waarbij restaurant La Grande Bouffe op de hoek Soesterbergsestraat-P.C. Hooftlaan tot de grond toe afbrandde, hem het meest is bijgebleven, maar ook de vele verkeersongelukken, zoals een frontale botsing op de Biltseweg.

Hij heeft de tijd nog meegemaakt van de decentrale uitruk (,,een mooie tijd”), heeft het ondanks alle veranderingen van BRUL (Brandweer Utrechts Land) naar VRU (Veiligheidsregio Utrecht) nog steeds naar z’n zin in zijn naar professionaliteit neigende hobby, waarvan hij het onverwachte het boeiendst vindt. ,,Maar de brandweer wil alles standaardiseren, maar een uitruk is niet standaard.” Hij ziet nu dan ook dat men langzaam teruggaat naar de technieken van jaren eerder omdat die toch goed zijn gebleken. Als voorbeeld noemt hij dat destijds het credo was zoveel mogelijk ventileren, nu is het weer alles zoveel mogelijk dicht houden.

Ten slotte nog een beroemd verhaal als ,voorman’ van oude nevel. ,,We waren hem aan ’t schoonkrabben. Ik was aan de wielkast bezig. Op een gegeven moment kwam er onder water uit. Dat bleef maar doorlopen. Dat kon niet uit de tank komen, werd er gezegd, want die was allang leeg.” Zwalve heeft toen een vinger in het gat gestoken om de lekkage te stoppen terwijl iemand een pompje en een slangetje ging halen. Hij kwam als geroepen, want z’n vinger was inmiddels blauw geworden. En de lege tank bleek nog halfvol te zijn met 1.500 liter…..

Hij blijft nog twee jaar (een uitspraak die hij zo’n beetje z’n hele brandweerloopbaan heeft gedaan!) want hij stopt met 55. Dan blijven de herinneringen aan de brandweer waaraan hij het mooiste heeft overgehouden: zijn vrouw Sonja die hij heeft leren kennen op de kazerne waar zij toen werkte.

© Copyright Jan van Steendelaar ~ Eempers